Fenomen “IZ-BEG-a”, koji definišemo, kao prostorna ili/i socijalna dislokacija građana koji su objekt (ne)organizovanog nasilja zbog rasnog, etničkog, religijskog, političkog, socijalnog, potkulturnog, seksualnog ili nekog drugog identiteta. “IZ-BEG” ima svoje determinizme i dimenzije. U zavisnosti od navedenih determinizama i dimenzija razlikujemo četiri pojavne forme: migracije, izbeglištvo, marginalizacija i autsajderizam. Navedenu tipologiju treba uzeti uslovno, s obzirom da se ne radi o čistim, mehanički i značenjski razgraničenim fenomenima. Oni se nerazmrsivo prepliću, nadovezuju i međusobno uzrokuju.
Migranti su osobe kod kojih postoji izvesna mera želje-volje da odu, jer, načelno, imaju sa čim ili/i gde.
Nasuprot migrantima, izbeglice svoj dom napuštaju nevoljno sa minimalnim materijalnim mogućnostima, ili bez njih. Izbeglice su najcešce deca, žene, stari, siromasi i bolesni.
Marginalci su pojedinci koji su u procesu društvenog dislociranja. Oni bivaju gurnuti iz središnjeg segmenta društvenog prostora ka rubovima društvenog prostora. Svesni (samo)marginalizacije u kojoj se već nalaze ili će se naći, oni ne prihvataju dominantan identitetski obrazac. Kako bi sačuvali svoj intrinzicni životni koncept oni pribegavaju defanzivnoj strategiji društvene izolacije. Dakako, sama izmeštenost iz centra društvenosti može da znači i očuvanje društveno-poželjnih resursa. Onoga trenutka kada postaje sve izvesnije da nije moguće, čak ni u relativnom smislu, napraviti izbor nastaje autsajderizam.
Autsajderi su predmet višedimenzionalne diskriminacije, pošto nisu u prilici da, kao osobeni izraz marginalizma, uobliče svoju socijalnu oazu.
Odgovor na ovakvo stanje je inkluziija društveno marginalizovanih grupa. U današnjoj Srbiji se društveno najmarginalizovanim grupama smatraju Romi, osobe sa invaliditetom, izbegla lica, stari u ruralnim delovima društva, žrtve nasilja i trgovine ljudima…
Za uspeh inkuzije marginalizovanih grupa od posebne važnosti je politička inkluzija koja ima tri dimenzije:
1. Normativna dimenzija – postojanje normativnih akata(strategija, zakona i podzakonskih dokumenata) koji su u funkciji političkog delovanja i predstavljanja legitivnih interesa predstavnika marginalnih grupa;
2. Institucionalna dimenzija – postojanje instutucija, na nivou države i civilnog društva, koje su kompetentne da formulišu i zagovoraju interese marginalnih grupa, kao i da stvaraju nedostajuće resurse u obasti političkog delovanja marginalnih grupa;
3. Aktivisticka dimenzija – razvijenost kognitivne, kontativne komponente političkog delovanja predstavnika marginalnih grupa.